Het is september en ik heb nog voldoende vakantie over om een weekje op stap te gaan. Ik kies er voor om richting Engeland te gaan deze keer en de eerste 6 dagen van de Pennine Way te lopen. Deze route staat al eeuwen op mijn verlanglijstje dus moet het er uiteindelijk maar eens van komen. Kamperen op een verlaten plek in september is niets meer voor mij (daar ben ik veel te oud voor geworden) dus ga ik er een "all in" vakantie van maken, met voor elke nacht een hotelletje. Hoewel de route voor grote stukken door heel afgelegen gebied gaat is dat perfect te doen want je komt elke etappe wel ergens een dorpje tegen en je loopt eigenlijk door vrij toeristisch gebied. Ik laat de kampeerspullen dus thuis en loop comfortabel met een heel lichte rugzak.
De Pennine Way start in Edale, een supertoeristisch dorpje in het Peak District. Edale is perfect te bereiken per trein en ligt op de lijn van Sheffield naar Manchester. Ik nam gisteren een Eurostar naar Londen en dan een trein naar Sheffield, waar ik een nachtje sliep en een bezoekje bracht aan het wereldberoemde Crucible Theatre waar elk jaar het wereldkampioenschap snooker plaatsvindt. Deze ochtend nam ik de eerste trein naar Edale. Voor alle treintickets kan je een e-ticket krijgen dat je gewoon download op je telefoon. Je kan hiervoor bijvoorbeeld op de site van https://www.southeasternrailway.co.uk/ terecht. Je koopt de ticketjes best wel een tijd op voorhand, want last minute tickets zijn echt wel duur.
Je kan ook proberen in Edale een slaapplek te vinden, maar hoewel het een heel toeristisch dorpje is moet je daar wel heel vroeg bij zijn. Beter dus een vlucht naar Manchester of een trein naar Sheffield nemen, waarna je met de eerste trein probleemloos ter plekke geraakt en aan het avontuur kan beginnen.
Qua accomodatie bij het eind van de etappe is het een beetje improviseren. Vroeger was er in Torside een b&b "the old house" en die wordt ook nog beschreven in sommige van de boekjes, maar die bestaat sinds enkele jaren niet meer. Ik zoek vandaag dus accomodatie in Glossop, een tweetal kilometer verderop.
De Pennine Way houdt er niet zo van om rustig te beginnen. De wandeling van vandaag is meteen stevig want ze is goed voor zo'n 26 kilometer wandelplezier met onderweg zo'n 700 hoogtemeters. We beginnen de wandeling op zo'n 250 meter boven de zeespiegel en een zevental kilometer verderop staan we al op het hoogste punt van de dag op 633 meter hoogte bovenop Kinder Low.
Alsof de Pennine Way meteen duidelijk wil maken dat dit geen tocht voor mietjes is wordt dus meteen bij de start al zowat de moeilijkste beklimming van de hele Pennine Way voor je voeten gegooid. Niet voor niets worden de eerste paar etappes als mee van de moeilijkste van de hele route beschouwd. Het goeie nieuws is dat als je die eenmaal overleefd hebt, dat je dan waarschijnlijk het einde wel zal halen.
Gelukkig heb je na die eerste beklimming het grootste deel van het klimwerk voor de eerste dag al achter de rug. De rest van de dag blijft het wel op en neer gaan, maar we blijven altijd tussen de 500 en 600 meter hoogte hangen. Na Bleaklow Head beginnen we dan aan de afdaling in de richting van onze slaapplaats.
De etappe loopt vandaag zoals grote stukken van de rest van de route over een heel afgelegen hoogvlakte. De eerste kilometers lopen er nog wel wat dagjestoeristen mee tot je bij Kinder Low bent. Daarna zal je vooral op jezelf aangewezen zijn en moet je een bijzonder desolate wandeling door een uitgestrekt veengebied tot een goed einde brengen. Je moet op de hele etappe 1 keer een weg oversteken (de Snake Pass) maar dat is meteen ook alle beschaving die je vandaag zal tegenkomen. Vroeger was de tocht nog veel lastiger en zakte je op sommige plekken nog diep in het veen, maar gelukkig de ergste stukken ondertussen verhard met grote stenen die je meteen ook de goeie richting uitsturen. Maar doordat het zo afgelegen is moet je dus niet rekenen op winkels of eetgelegenheden onderweg. Neem zeker voldoende water en voedsel mee, zorg dat je gsm opgeladen is en neem kaart en kompas, een gpstoestel, een collectie powerbanks en de nodige ehbo spullen mee. Je loopt hier op een plek waar je niet elk uur een andere wandelaar zal tegenkomen en waar je niet gegarandeerd gsm ontvangst zal hebben. Wees dus voorzichtig, bereid je grondig voor en zorg dat je op elk moment voor jezelf kan zorgen. Dit is geen walk in the park en is ook in niets te vergelijken met wandelingen in België of Nederland. Neem deze tocht dus serieus en breng jezelf niet nodeloos in gevaar.
Op papier stelt de wandeling van vandaag niet zo heel veel voor: 26 kilometer en een dikke 700 hoogtemeters. Als je de GR5 in de Vogezen of de Alpen loopt, dan doe je dat bij manier van spreken voor het ontbijt. Maar laat je niet vangen, die tochten zijn op geen enkele manier met mekaar te vergelijken. Je loopt hier over vele lastiger terrein waardoor je gemiddelde snelheid veel lager zal liggen. Je wordt constant uit je ritme gehaald waardoor je maar niet vooruit geraakt. Je loopt op een vlakte waar je geen enkele beschutting hebt tegen de regen, wind of zon. Denk dus niet van "ik heb ooit wel eens verder en hoger gelopen en toen liep ik aan 4km/u, dus dat zal hier ook wel lukken". Nee, je zal merken dat dit toch wel andere kost is waarbij je veel meer tijd nodig zal hebben dan je verwacht en waarbij je 's avonds zal weten wat echt moe zijn is.
De start van mijn wandeling lijkt wel vervloekt. Gisteren was het prachtig weer, maar vanmorgen als ik opsta in Sheffield zie ik alleen maar donkere wolken aan de hemel. Dat voorspelt niet veel goeds. Als dan ook nog eens mijn trein afgeschaft wordt bij gebrek aan treinbestuurders en ik pas een uur later naar Edale kan, begin ik stilaan te panikeren. Maar met wat vertraging sta ik uiteindelik rond 11 uur aan de start. Dat is ruim laat, want ik heb dik 26 kilometers te lopen en rond 19u wordt het al donker in de UK.
Het regent van 's morgens lichtjes en het begint eigenlijk steeds harder te regenen. Dat betekent dat de start nog wel te doen is, maar zo gauw er een beetje geklommen moet worden en we iets hoger lopen zitten we in de wolken. Het zicht is zo goed als 0 en alles is glad en nat. Gelukkig heb ik de route op de gps mee, want anders zou ik hier gegarandeerd verdwaald zijn.
De eerste paar kilometers zijn vrij vlot te lopen, we gaan door velden vol schapen in de richting van Jacobs Ladder. Het enige vermoeiende hier zijn de vele hekken die we open en dicht moeten doen. Maar dan komt Jabocs Ladder er aan, een stevige beklimming over een soort van trap die in de rotsen uitgehouwen is. Dat is best een pittige klim, maar uiteindelijk vrij vlot te verteren. Eenmaal boven mag je weer een tijdje vrij vlak lopen om op adem te komen. Maar dan begint de weg almaar slechter te worden. We lopen meestal over heel slecht begaanbaar terrein waar je constant geconcentreerd moet zijn en waar ht niet altijd duidelijk is welke richting je uit moet. Net voor de Snake pass is er gelukkig een stuk van een paar kilometers die over een geplaveid pad loopt. Dat doet deugt, hoewel er door de regen meerdere van deze stenen onder water liggen. Ach wat, mijn voeten zijn nu toch al nat, dat kan er nog wel bij.
Voorbij de Snake pass begint de miserie pas echt. Dit is normaal gezien een heel mooi stuk waarbij het pad naast een riviertje loopt. Maar door de regenval van vandaag is het pad en de rivier eigenlijk 1 en hetzelfde ding geworden. We moeten constant een pad zoeken door een woeste rivier, ontelbare keren spring ik over het water of zak ik in de modder. En even een stukje naast het water lopen is ook geen optie: daar zak je tot je middel in de modder.
Als we dat riviertje vaarwel zeggen moeten we nog aan de overkant geraken ook, en dat is een hachelijke onderneming met dit weer. Gelukkig lukt het me om veilig over te steken door een paar honderd meter van het pad af te wijken naar een plek waar een grote steen in het midden van het water ligt. Ik kan net tot op die steen springen om dan weer met een grote sprong naar de overkant te gaan, waar ik me nog net kan vastgrijpen aan een paar heideplanten. Bij mooi weer is er hier geen probleem maar bij stortregen is dit nog maar eens een waarschuwing dat dit geen simpele walk in the park is.
De lkaatste paar kilometers zijn echt zwaar, hier is geen pad aangeduid en moet je door een soort van zwarte modder. Die is echt glad dus moet je bij elke stap zeker zijn dat je niet gaat wegglijden. Het kost dus ongelofelijk veel tijd om dit stuk tot een goed eind te brengen, en het begint te schemeren als ik eindelijk van de heide kom. Dit was op de limiet, een half uur later en ik zat in het donker op de heide. En dat is iets wat je absoluut moet vermijden natuurlijk.
Van bij Torside reservoir wijk ik uit naar Windy Harbour waar ze een kamer voor me hebben en waar ik kan proberen alles droog te krijgen. Let wel dat dit een dikke 100 meter klimmen is, je kan ook onderdak zoeken in Padfield of Hadfield, wat een paar honderd meter verder van de route is maar waar je langs een perfect vlak parcours geraakt over een oude spoorlijn (the Longdendale trail) en waar je ook een kleine Tesco vindt waar je voorraad kan inslaan.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/P6WdDh3YNwhYv4CG9
Qua accomodatie bij het eind van de etappe is het een beetje improviseren. Vroeger was er in Torside een b&b "the old house" en die wordt ook nog beschreven in sommige van de boekjes, maar die bestaat sinds enkele jaren niet meer. Ik zoek vandaag dus accomodatie in Glossop, een tweetal kilometer verderop.
De Pennine Way houdt er niet zo van om rustig te beginnen. De wandeling van vandaag is meteen stevig want ze is goed voor zo'n 26 kilometer wandelplezier met onderweg zo'n 700 hoogtemeters. We beginnen de wandeling op zo'n 250 meter boven de zeespiegel en een zevental kilometer verderop staan we al op het hoogste punt van de dag op 633 meter hoogte bovenop Kinder Low.
Gelukkig heb je na die eerste beklimming het grootste deel van het klimwerk voor de eerste dag al achter de rug. De rest van de dag blijft het wel op en neer gaan, maar we blijven altijd tussen de 500 en 600 meter hoogte hangen. Na Bleaklow Head beginnen we dan aan de afdaling in de richting van onze slaapplaats.
Op papier stelt de wandeling van vandaag niet zo heel veel voor: 26 kilometer en een dikke 700 hoogtemeters. Als je de GR5 in de Vogezen of de Alpen loopt, dan doe je dat bij manier van spreken voor het ontbijt. Maar laat je niet vangen, die tochten zijn op geen enkele manier met mekaar te vergelijken. Je loopt hier over vele lastiger terrein waardoor je gemiddelde snelheid veel lager zal liggen. Je wordt constant uit je ritme gehaald waardoor je maar niet vooruit geraakt. Je loopt op een vlakte waar je geen enkele beschutting hebt tegen de regen, wind of zon. Denk dus niet van "ik heb ooit wel eens verder en hoger gelopen en toen liep ik aan 4km/u, dus dat zal hier ook wel lukken". Nee, je zal merken dat dit toch wel andere kost is waarbij je veel meer tijd nodig zal hebben dan je verwacht en waarbij je 's avonds zal weten wat echt moe zijn is.
Het regent van 's morgens lichtjes en het begint eigenlijk steeds harder te regenen. Dat betekent dat de start nog wel te doen is, maar zo gauw er een beetje geklommen moet worden en we iets hoger lopen zitten we in de wolken. Het zicht is zo goed als 0 en alles is glad en nat. Gelukkig heb ik de route op de gps mee, want anders zou ik hier gegarandeerd verdwaald zijn.
De eerste paar kilometers zijn vrij vlot te lopen, we gaan door velden vol schapen in de richting van Jacobs Ladder. Het enige vermoeiende hier zijn de vele hekken die we open en dicht moeten doen. Maar dan komt Jabocs Ladder er aan, een stevige beklimming over een soort van trap die in de rotsen uitgehouwen is. Dat is best een pittige klim, maar uiteindelijk vrij vlot te verteren. Eenmaal boven mag je weer een tijdje vrij vlak lopen om op adem te komen. Maar dan begint de weg almaar slechter te worden. We lopen meestal over heel slecht begaanbaar terrein waar je constant geconcentreerd moet zijn en waar ht niet altijd duidelijk is welke richting je uit moet. Net voor de Snake pass is er gelukkig een stuk van een paar kilometers die over een geplaveid pad loopt. Dat doet deugt, hoewel er door de regen meerdere van deze stenen onder water liggen. Ach wat, mijn voeten zijn nu toch al nat, dat kan er nog wel bij.
Als we dat riviertje vaarwel zeggen moeten we nog aan de overkant geraken ook, en dat is een hachelijke onderneming met dit weer. Gelukkig lukt het me om veilig over te steken door een paar honderd meter van het pad af te wijken naar een plek waar een grote steen in het midden van het water ligt. Ik kan net tot op die steen springen om dan weer met een grote sprong naar de overkant te gaan, waar ik me nog net kan vastgrijpen aan een paar heideplanten. Bij mooi weer is er hier geen probleem maar bij stortregen is dit nog maar eens een waarschuwing dat dit geen simpele walk in the park is.
De lkaatste paar kilometers zijn echt zwaar, hier is geen pad aangeduid en moet je door een soort van zwarte modder. Die is echt glad dus moet je bij elke stap zeker zijn dat je niet gaat wegglijden. Het kost dus ongelofelijk veel tijd om dit stuk tot een goed eind te brengen, en het begint te schemeren als ik eindelijk van de heide kom. Dit was op de limiet, een half uur later en ik zat in het donker op de heide. En dat is iets wat je absoluut moet vermijden natuurlijk.
Van bij Torside reservoir wijk ik uit naar Windy Harbour waar ze een kamer voor me hebben en waar ik kan proberen alles droog te krijgen. Let wel dat dit een dikke 100 meter klimmen is, je kan ook onderdak zoeken in Padfield of Hadfield, wat een paar honderd meter verder van de route is maar waar je langs een perfect vlak parcours geraakt over een oude spoorlijn (the Longdendale trail) en waar je ook een kleine Tesco vindt waar je voorraad kan inslaan.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/P6WdDh3YNwhYv4CG9
