Pennine Way Etappe 2: Torside - Marsden

Officieel gaat de tweede etappe van de Pennine Way van Torside, waar we gisterenavond aankwamen, tot in Standedge. Maar bij het eind van de etappe sta je op een parking langs een drukke weg en is er in de verste verte geen hotel of accomodatie te zien. Ik kies dus voor een klein ommetje langs Marsden, waar je zeker accomodatie vindt, en veel belangrijker: een goeie pub en een Coop-winkeltje waar je voorraad kan inslaan. Tijdens de route kom je niks van beschaving tegen, dus moet je er opnieuw niet op rekenen dat je eten of drinken zal vinden onderweg. Zorg dus zeker voor voldoende voorraad.

De etappe van vandaag is zo'n 23 kilometer lang met alweer een dikke 700 meter hoogteverschil. We starten rustig in Torside (220m) en de eerste kilometers zijn redelijk vlak. Na een kilometer of 5 gaat het dan steil bergop tot op Laddow Rocks (500m). Na een kleine afdaling volgt dan de klim naar de top van vandaag: Black Hill met zijn 582 meter. Ooit was dit de meest drassige plek op de hele Pennine Way en moest je tot je middel door de modder, maar nu liggen er grote stenen waarlangs je probleemloos kan passeren.

Je zal afhankelijk van hoe veel het geregend heeft ook enkele riviertjes moeten zien over te steken. Natte voeten zijn dus zeker niet uit te sluiten vandaag. Deze riviertjes zijn ook wel tof omdat je dan wel eens wat watervalletjes zal tegenkomen, wat voor een welgekomen afwisseling in de tocht zorgt. Ook zal je vanop de top af en toe een mooi zicht hebben op Manchester, wat hier in de diepte ligt. Vreemd om hier in de wildernis te staan en zo'n grote stad onder ons te zien liggen.

Nadat we Black Hill achter ons laten is de rest van de wandeling in min of meer dalende lijn tot in Marsden. Marsden ligt wel zo'n 150 meter lager dan het officiële einde van de etappe in Standedge. Die krijgen we vandaag dus cadeau, maar morgenvroeg starten we met een stevige beklimming tot we weer op de route zijn.

Op het eind van de dag hebben we ook het nationale park van het Peak District achter ons gelaten. We lopen nu resoluut de South Pennines in. Die South Pennines zijn een beetje het kleine broertje van al die andere prachtige gebieden die we tegenkomen op de Pennine Way. Het is geen nationaal park, zelfs geen regionaal park of area of outstanding natural beauty. Niks van dat alles, het is gewoon een prachtig stuk natuur. Niet alles moet immers een naam of label opgeplakt krijgen.

Wat ik van de wandeling van vandaag vooral zal onthouden is de beklimming van bij Torside reservoir tot op de top van Black Hill. Dat is een stevige klim, maar het is niet zozeer het aantal hoogtemeters dat hier lastig is, het is vooral dat het over een belachelijk moeilijk begaanbaar pad gaat. Je moet constant je weg zoeken langs oneffen rotsen, langs stukken modder waar je in vast blijft steken en langs extreem steile stukken die je adem afsnijden. Misschien voel ik de extreme inspanning van gisteren nog, maar deze beklimming is een lijdensweg.

Het is hier ongelofelijk mooi, daar niet van, maar het is echt een lastig stuk. Ik loop de eerste helft van de wandeling aan de geweldige snelheid van 2 km/h, exclusief mijn rustpauzes. Om maar te zeggen dat het vrij exteem was.

Eenmaal Black hill gepasseerd worden de paden veel gemakkelijker. Het is nog wel stevig klimmen en dalen af en toe, maar minder modder en andere lastige stukken. Je kan af en toe zelfs een paar honderd meter in een ritme geraken en gewoon lopen.

Ik passeer een wandelaar die van de andere kant komt en zet me even naast het pad om hem voorbij te laten. Slecht idee, volgens hem. De adders liggen graag net naast de stenen te zonnen en die wil je niet verstoren dus blijf je beter op het pad. En als er geen adders zitten, dan zak je wel in het veen. Gewoon op het pad blijven als er een pad is dus. Dat hebben we ook weer geleerd vandaag.

Het laatste stuk van de tocht is vrij gemakkelijk. Je merkt echt dat we het peak district vaarwel gezegd hebben en dat we in een heel ander gebied komen nu. En die afwisseling, en de minder grote inspanningen die geleverd gaan moeetn worden, is ook wel weer aangenaam.

Ik wandel vanavond langs een footpath tot in Marsden waar ik mijn hotelletje opzoek. Eventueel kan je tot het echt eind van de wandeling lopen en daar een bus nemen richting Marsden of Diggle, wat de andere kant op ligt. Morgen brengt diezelfde bus je dan terug naar het pad. Dat bespaart je een paar kilometer lopen vandaag, en een paar honderd meter klimmen morgen. Je kan gewoon een single ticketje kopen met je contactloze bankkaart.

Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/cfJ6ZjmWYX111cXW8

Related posts

Pennine Way Etappe 1: Edale - Torside »
Pennine Way Etappe 3: Marsden - Hebden Bridge »